ΤΟΝ ΧΑΣΑΜΕ

Και κλάμα η κυρία ρε παιδιά, και κλάμα ο Αντρέας, και κλάμα κάτι άλλοι … περαστικοί, δορυφορούμενοι περί τα κοινά της Δημαρχίας. (Χλάπαχλούπα).Τον χάσαμε λέει τον άνθρωπό μας. Συλλυπητήρια ρε παιδιά, λέω εγώ με ύφος περιλυπόμενου, χωρίς να ξέρω και για ποιον κλαίγαμε. Πότε πέθανε ; ρωτάω. Με κοιτάζουνε αγριεμένοι με μάτι που γυάλιζε. Συγγνώμη λέω εγώ, δεν κατάλαβα αλλά γιατί κλαίτε; Δεν πέθανε αλλά τον έχουμε χάσει, μου λένε . Ποιον ρε παιδιά, θα με σκάσετε. Το μεγάλο μας χαλίφη. Τώρα πια δε μιλάει ούτε σε εμάς, δεν μας δέχεται στο γραφείο του, δεν μας απαντάει, μας έχει κι εμάς γραμμένους, όπως είχε τους άλλους τρία χρόνια τώρα. Δεν βαριέστε ρε παιδιά, λέω βγάζοντας όλη τη χολή μου, ένας χρόνος μένει ακόμα και ο νεκρός δεδικαίωται. ( Αχ πήρα κι εγώ την εκδίκησή μου γιατί όταν δεν δεχότανε όλους εμάς τους υπόλοιπους, αλλά δεχότανε εσάς ήτανε καλά. Άμα πια. Δημοκρατία έχουμε. Να μας έχει όλους γραμμένους να το απολαμβάνουμε από… κοινού).